العربيهنسيت: اسم المستخدم | كلمة السر
raha120 سجل زواري (175) وقع في سجل زواري
ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎﺭﮔﻞ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺗﺎﺑﯿﺪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭﺍﺭﭼﻮ ﺁﻏﻮﺵ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺑﺨﺖﮔﺸﻮﺩﻩ ﺭﺥ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥﻧﻮﯾﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺟﻬﺎﻥﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﻫﺮﯾﻤﻨﯽﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺍ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﯽﺳﺮﺍﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﮋﺩﻩ ﯼ ﺍﯾﻤﻨﯽﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻡ ﺯﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﺎﮎﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﮎﻫﻤﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺳﭙﺎﺭﻧﻮﺍﯾﯽ ﻫﻢ ﺁﻫﻨﮓ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺁﺭﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎﺭﺑﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﯼ ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻮﯼ ﺧﺎﮎﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﭘﺎﮎﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﯿﺪﻋﻄﺮ ﻧﺮﮔﺲ ﺭﻗﺺ ﺑﺎﺩﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﻕ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺧﻠﻮﺕ ﮔﺮﻡ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﻣﺴﺖﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﻬﺎﺭﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻫﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯿﺨﮏ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺟﺎﻡ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻓــﺘـﺎﺏﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺟﺎﻣﻪ ﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻡﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﯽ ﺯ ﺟﺎﻡﻧﻘﻞ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖﺟﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻬﯽ ﺳﺖﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻧﺮﻗﺼﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﮔﺮ ﻧﮑﻮﺑﯽ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﻔﺖ ﺭﻧﮕﺶ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺭﻧﮓ
)love is... ﻋﺸﻖ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏﻣﯿﺮﺳﺪ ﻧﯿﮏ ﺑﻬﺎﺭ...... ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝﺭﻭﺯ ﮔﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺷﺘﻬﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻭﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺵﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﻭﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺍﻏﺎﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺴﺮﺳﺒﺰﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻘﺪﯾﻢﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺍﻭﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺗﻮﺑﺎﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﯾﯿﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﺍﻥﻟﺤﻈﻪ ﻫﺰﺍﺭﺑﺎﺭ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺗﻮﺑﺎﺩ
ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﻦ ﺍﻏﺎﺯ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪﻩﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥﺷﺪﻩﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﻔﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺩﮔﺮ ﺭﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯽﮐﺴﯽﺍﻏﺎﺯ ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩﻭﻗﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺪ ﺳﺤﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺗﻮﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻬﻤﺎﻥﺷﺪﻩﺷﻌﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺩﮔﺮ ﺟﺰ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱﺗﻮﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭﯾﺮﺍﻥﺷﺪﻩﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻐﻀﯽ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﺣﺮﻓﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﻢ ﺩﺭﻣﺎﻥﺷﺪﻩ* * *ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭ ﺟﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﺑﯿﺎ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﺍﺷﻨﺎﯼ ﺍﺳﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﺑﻬﺎﺭﯼ ﮐﻦ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻧﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡﻭ ﺍﻫﻨﮓ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﭼﻨﺎﻥ ﺩﻕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼﺗﻨﻬﺎﯾﯽﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺍﺯ ﺗﻮﻫﻤﻪ ﻫﺴﺖ ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺍﺯﺗﻮ ﺭﻭﯾﻰﭼﻪ ﺯﯾﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﻢﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﯾﻰ؟!ﺑﻪ ﮐﺴﻰ ﺟﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﻨﻤﻮﺩﻩﯾﻰ ﻭ ﺑﯿﻨﻢﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﻰ، ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﯾﻰ!ﻏﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻫﻤﻪﻣﺴﺘﻌﺪ ﻗﺘﻠﻢﺗﻮ ﺑِﺒُﺮ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺗﻦِ ﻣﻦ، ﺑِﺒَﺮ ﺍﺯﻣﯿﺎﻧﻪ، ﮔﻮﯾﻰ!ﺑﻪ ﺭﻩ ﺗﻮ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻢ، ﺯ ﻏﻢ ﺗﻮﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﻮﯾﻢﺷﺪﻩﺍﻡ ﺯ ﻧﺎﻟﻪ، ﻧﺎﻟﻰ، ﺷﺪﻩﺍﻡ ﺯﻣﻮﯾﻪ، ﻣﻮﯾﻰﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺪﻝ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻄﺮﺏﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺎﺭ، ﭼﻨﮕﻰﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﮕﻰ ﺑﺰﻧﻢﺑﻪ ﺗﺎﺭ ﻣﻮﯾﻰ!ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﯾﺎﺑﺪ ﺳﻮﻯ ﺁﺏ،ﺗﺸﻨﻪ ﮐﺎﻣﻰ؟ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﻡ ﺟﻮﯾﺪ ﺯ ﻟﺐ ﺗﻮ،ﮐﺎﻣﺠﻮﯾﻰ؟ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺣّﻢ، ﺩﻣﻰ ﺍﻯﺳﺤﺎﺏ ﺭﺣﻤﺖ!ﻣﻦ ﺧﺸﮏ ﻟﺐ ﻫﻢ ﺁﺧﺮ ﺯ ﺗﻮ ﺗَﺮﮐﻨﻢ ﮔﻠﻮﯾﻰ؟!ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ، ﺑﻪ ﻓﺪﺍﻯﭼﺸﻢ ﻣﺴﺘﺖ!ﺳﺮ ﺧُﻢّ ﻣﻰ ﺳﻼﻣﺖ، ﺷﮑﻨﺪ ﺍﮔﺮﺳﺒﻮﯾﻰﻫﻤﻪ ﻣﻮﺳﻢ ﺗﻔﺮّﺝ، ﺑﻪ ﭼﻤﻦ ﺭﻭﻧﺪﻭ ﺻﺤﺮﺍﺗﻮ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﻪ، ﺑﻨﺸﯿﻦﮐﻨﺎﺭ ﺟﻮﯾﻰ!ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺭﻩ ﺩﻫﻨﺪﻡ، ﮐﻪ ﮔﻠﻰ ﺑﻪﮐﺎﻡ ﺑﻮﯾﻢﻧﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺷﻨﻮﻡ ﺑﻪﮐﺎﻡ، ﺑﻮﯾﻰﺯ ﭼﻪ ﺷﯿﺦ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻦ، ﺳﻮﻯﻣﺴﺠﺪﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ؟!ﺭﺥ ﺷﯿﺦ ﻭ ﺳﺠﺪﻩﮔﺎﻫﻰ، ﺳﺮ ﻣﺎﻭ ﺧﺎﮎ ﮐﻮﯾﻰﺑﻨﻤﻮﺩﻩ ﺗﯿﺮﻩ ﺭﻭﺯﻡ، ﺳﺘﻢ ﺳﯿﺎﻩﭼﺸﻤﻰﺑﻨﻤﻮﺩﻩ ﻣﻮ ﺳﭙﯿﺪﻡ، ﺻﻨﻢﺳﭙﯿﺪﺭﻭﯾﻰ!ﻧﻈﺮﻯ ﺑﻪ ﺳﻮﻯِ )ﺭﺿﻮﺍﻧﻰِ(ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻣﺴﮑﯿﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﺭﺕ، ﺍﻣﯿﺪﺵ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻪﻫﯿﭻ ﺳﻮﯾﻰ"ﻓﺼﯿﺢ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥﺷﯿﺮﺍﺯﻯ" )ﺭﺿﻮﺍﻧﻰ
)( ﺑﯽ ﺗﻮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﯼ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﺻﯿﺪﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ، ﺗﻮ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ... ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼﺍﺷﮏ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺧﻢ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ... ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪﯼ ﻧﮕﻬﺖ ﻫﯿﭻﻧﯿﻮﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ، ﭼﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺘﻢﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮔﻮﺋﯿﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺁﻣﺪ ﮔﻮﺋﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ، ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻬﺮﻏﺮﯾﺒﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﻧﺨﯿﺰﺩ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﮏ ﭘﺮﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺗﻮﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﯼ ﭼﻪﮔﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﯾﺖ ﻧﮕﺮﯾﺰﻡ ﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺯﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺘﯿﺰﻡ ﻣﻦ ﻭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪﺟﺪﺍﯾﯽ ... ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭﺩﺟﺪﺍﯾﯽ ..... ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻱ ﻣﻦ ﺗﺎﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﺁﻫﻨﮓ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﻟﻲﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻧﭙﺴﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺁﺯﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﻴﺪﻩﻱ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻛﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪﻱ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻤﺖ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﭼﻴﺴﺖ؟ﻋﺸﻖ ﻛﺪﺍﻣﺴﺖ؟ ﻏﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﻍ ﺧﺴﺘﻪﺟﺎﻥ ﻋﻤﺮﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﺷﻴﺎﻥﺟﺪﺍﺳﺖ *****
ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺤﻔﻞ ﺳﺎﮐﺖ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺻﻠﺶ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺲ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺷﺶ ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﻏﺎﺯ ﺣﯿﺎﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺩاند*******
)ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﻳﻨﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﺸﻖﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ:ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩﻫﻨﺪﺳﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ؟ﮔﻔﺖ:ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻱ ﮐﻪ ﺣﻮﻝ ﻧﻘﻄﻪ ﻱ ﻗﻠﺐﺟﻮﺍﻥ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻥﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ…: ﺳﻘﻮﻁ ﺳﻠﺴﻠﻪﻗﻠﺐ ﺟﻮﺍﻥ. ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﺸﻖﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ:ﻫﻤﭙﺎﻱ love ﺍﺳﺖ . ﺍﺯﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ؟ﮔﻔﺖ : ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻟﻬﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻮﻡﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ : ﻋﺸﻖ ﺗﻨﻬﺎﻋﻨﺼﺮﻱ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﮐﺴﻴﮋﻥ ﻣﻲﺳﻮﺯﺩ. ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﻳﺎﺿﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﺸﻖﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ : ﻋﺸﻖ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺪﺩﻱ ﻫﺴﺖﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺭﻫﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖﺩﻟﻢ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻏﻢ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍﻣﻬﻤﺎﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﯾﺎﺭﺏﺯ ﮐﺮﻡ ﺟﺰﺍﯼ ﻧﯿﮑﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻭﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﻞ ﺑﻪﺗﮏ ﺧﻮﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﻟﻄﻔﺎ" ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻡﺑﺨﺖ ﻫﺎ ﺷﺮﯾﮑﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ! ﺩﻝ ﺑﯽﺑﻬﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺧﺮﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻋﺎﺷﻖﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩﯼ ﺑﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﮐﻦ ﻋﺰﯾﺰﭼﯿﺰﯼ ﺯ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﺎﺷﻢ.ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍﺑﭙﺮﺳﯽ*
ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺭﻫﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖﺩﻟﻢ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻏﻢ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍﻣﻬﻤﺎﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﯾﺎﺭﺏﺯ ﮐﺮﻡ ﺟﺰﺍﯼ ﻧﯿﮑﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻭﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﻞ ﺑﻪﺗﮏ ﺧﻮﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﻟﻄﻔﺎ" ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻡﺑﺨﺖ ﻫﺎ ﺷﺮﯾﮑﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ! ﺩﻝ ﺑﯽﺑﻬﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺧﺮﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻋﺎﺷﻖﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩﯼ ﺑﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﮐﻦ ﻋﺰﯾﺰﭼﯿﺰﯼ ﺯ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﺎﺷﻢ.ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍﺑﭙﺮﺳﯽ*
ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻢ ﭼﻮﻥ ﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﻤﯽﺩﺍﺭﻡ،ﮐﻪ ﻏﻤﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺩﯼ ﺍﻣّﺎﻧﺸﺪﯼ ﯾﺎﺭﻡ ﯾﺎﺭﻡ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯼ،ﺑﯽ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﯽﭼﻮﻥ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺗﻨﻬﺎﺭﻓﺘﯽ ﭼﻮ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺭﻭﺩ،ﻓﻐﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﺮﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﯾﺎﺭﻡ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﻡﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺯ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ، ﺍﺳﯿﺮ ﻋﺸﻘﻢ، ﭼﻨﺎﻥﮐﻪ ﺩﺍﻧﯽ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻏﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﮔﺮ ﺯ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺁﺭﻡ ﺁﻫﯽﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﯾﺰﺩ ﭼﻮﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﮋﮔﺎﻧﻢﺍﺷﮏ ﺁﺗﺸﯿﻦ ﺭﯾﺰﺩ ﭼﻮ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺭﻭﺩ،ﻓﻐﺎﻧﻢﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﯾﺎﺭﻡ ﺧﻮﻥﻣﯽ ﺑﺎﺭﻡ ﻧﻪ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻏﻢ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻧﻪﺍﻣﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﯾﻢ ﺍﯼ ﺷﺎﺩﯼﺟﺎﻥ، ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ، ﮐﺰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻔﻞﻣﺎ، ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﺎ، ﺳﻮﯼ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎﻣﺎﻧﺪﻡ، ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻣﻦ؟، ﻓﻐﺎﻥ ﺯﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ ﺑﺎﺯ ﺁ، ﺑﺎﺯ ﺁ ﺍﺯﺻﺒﺎ ﺣﮑﺎﯾﺘﯽ ﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ ﺑﺎﺯ ﺁ، ﺑﺎﺯ ﺁﺳﻮﯼ ﺭﻫﯽ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﯽﺑﺎ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺭﻓﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻓﺘﯽ*my yahoomail :www.arya2012m@yahoo.com
********ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ…………ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭﺵﻧﺪﺍﺭﺩ……..ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﻣﺎﺗﻤﮑﺪﻩ ﯼﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩﭼﮑﺎﻭﮎ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ……………ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ ﺑﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ…………ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍﺕ…ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪﺩﻭﺵ ﺑﮑﺸﺪ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ………..ﺩﯾﮕﺮﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦﻧﯿﺴﺖ………………ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻏﻢﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﮑﺸﻢ……….ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽﻭﻟﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﻬﯿﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖﺑﺎﺷﻢ……………ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼﻏﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﭘﯿﺸﮑﺶﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﯽﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺖ…………….********
********ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ…………ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭﺵﻧﺪﺍﺭﺩ……..ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﻣﺎﺗﻤﮑﺪﻩ ﯼﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩﭼﮑﺎﻭﮎ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ……………ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ ﺑﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ…………ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍﺕ…ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪﺩﻭﺵ ﺑﮑﺸﺪ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ………..ﺩﯾﮕﺮﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦﻧﯿﺴﺖ………………ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻏﻢﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﮑﺸﻢ……….ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽﻭﻟﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﻬﯿﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖﺑﺎﺷﻢ……………ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼﻏﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﭘﯿﺸﮑﺶﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﯽﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺖ…………….********
آدما از جنس برگند گاهي سبزند گاهي پاييزن و زردند
زمستون ديده نمي شن تابستون سايبونه سبزند
آدما خيلي قشنگند
حيف كه هر لحظه يه رنگند
زمستون ديده نمي شن تابستون سايبونه سبزند
آدما خيلي قشنگند
حيف كه هر لحظه يه رنگند
دلم گرفته است!
از این نگاه سرد
از این صدای درد!
دلم گرفته است
جدا نمی شود
ز ناخدای آسمان نورد!
دلم گرفته است
زبیم رعد و برق
نگه نمی کنم
به آینه به بعد!
از این نگاه سرد
از این صدای درد!
دلم گرفته است
جدا نمی شود
ز ناخدای آسمان نورد!
دلم گرفته است
زبیم رعد و برق
نگه نمی کنم
به آینه به بعد!
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ، ﭼﻪﻋﺪﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺍﻓﻼﮎ ﻭ ﺗﻦ ﺍﺯﺧﺎﮎ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻏﺮ ﭘﺎﮎ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﯿﺨﺘﻦﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﻏﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺧﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯﻣﻠﮑﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ! ﻣﻦﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﯼﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ﺑﻪﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺣﺎﻝ،ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭﻗﺪﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﺭﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ !ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ! )
کسی ﺣﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻏﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺟﻮﺷﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻪ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺩﻝ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﻭﻟﯽ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺑﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺩﺍﺏ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻮﺭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺮﭘﻨﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﺐ ﭘﺮ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺼّﻪ ﻫﺎ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﺩﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﯿﺮ ﺻﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭَﻫﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﻫﻢ
