Salam,mer30 ke sar zadi abji.ahle kojai?

ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯿﻪ ﺣﺎﻟﻢﮔﺮﻓﺘﺲ ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻡﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢﺣﺎﻟﻢ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﻭﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ* ﻣﺎﻩﻣﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﺍﺭﻩ ﯾﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﯾﻢ ﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﻧﯿﺎﻣﻮﻥﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ، ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺮﮎ ﻣﺚ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﺎ ﻓﺮﺍﻭﻭﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺪﺍﻣﯿﺸﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﺮﯾﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺩﻣﺎﺱ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩﻣﻮﻧﺪﻥ ﮔﻞ ، ﻣﺎﻝ ﺍﺷﮏ ﺷﺒﻨﻤﺎﺱ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺧﺪﺍﺭﻭ ﭼﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺸﺖﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻮﻥ ﺑﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﮔﻼﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺐﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺩﻡ ، ﺗﻮ ﻭﻃﻨﺶﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﻣﺎﻫﺎﮐﻪ ﺗﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺐﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ، ﺷﻤﺪﻭﻧﯿﺎﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻥ ﺩﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﻦﻗﯿﻤﺘﯽ ﺍﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺳﺒﮏ ﻣﯽﺷﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ ﺗﻮﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯﮐﻢ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻦ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻻ ﯾﻪﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﻋﺮﻭﺳﮑﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ،ﺑﺎﺯﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ ،ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺗﺎﺏﺑﺎﺯﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺩﻝ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﻼ ﻣﯿﺎﻥﻋﯿﺎﺩﺗﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻪ ﺁﺧﺮ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﻋﺒﺎﺩﺗﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎﻥﻣﺚ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺑﺎ ﺯﺧﻤﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺁﺷﻨﺎﻥ ، ﻣﺚﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺣﺎﻓﻆ ﻭﺍﺳﺖ ﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻌﺮﺍﺷﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﺪﺍﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺴﭙﺎﺭﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ

ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﮐﻪ ﻻﯼ ﺩﻓﺘﺮﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ! ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺯﺩﯾﻢ ! ﺏ ﻩ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ! ﻧﻪ ! ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺳﻬﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﮑﺮﺩﯼ ! ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻭﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭﺧﯿﺎﻝ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺩﺍﺩ ! ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﯾﺎ ﻫﺎﺩﻟﮕﯿﺮﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺘﺮ ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﯾﺪ. ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺷﮑﺴﺘﯽ ؟ﭼﺮﺍ؟ ﺍﺷﻌﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺳﺮﻭﺩﻡ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ؟ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﺎﮎ ﻭ ﻣﻌﺼﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻭﺭﻕ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻧﮕﺎﺷﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ؟ﭼﺮﺍ؟ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﭼﯿﺪﻡ. ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺗﺮﯾﻦ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺖ ﺭﯾﺨﺘﻢ. ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ/؟ﭼﺮﺍ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ؟ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ

ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﺭَﺧﺖ ﭼﻮ ﺍﺯ ﻣﮑﻪ ﺑَﺮَﻧﺪ / ﻣﺪﺗﯽﺩﺭ ﻋﻘﺐ ِ ﺳﺮ ﻧﮕﺮﻧﺪﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻡ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ /ﭼﺸﻢ ﺣُﺠﺎﺝ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ِ ﺳﺮ ﺍﺳﺖﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺎﺭ / ﺑﺎﺯ ﺑﺎﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ /ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﺗﻮ ﺻَﻨﻢ ﻗﺒﻠﻪ ﯼ ِ ﺁﻣﺎﻝِ ﻣﻨﯽ / ﭼﻮﻥ ﮐﻨﻢﺻﺮﻑ ِ ﻧﻈﺮ ؟ ﻣﺎﻝ ِ ﻣﻨﯽﺭﻭﯼ ﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﯼ ِ ﺗﻮ ﻗﺒﻠﻪ ﯼ ِ ﻣﺎﺳﺖ /ﻣَﺮﺩُﻡ ِ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ِ ﻣﺎ ﻗﺒﻠﻪ ﻧﻤﺎﺳﺖ

can i knw more abt u pls??

ﺍﻫﻞ ﻛﺎﺷﺎﻧﻢﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖﺗﻜﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺧﺮﺩﻩ ﻫﻮﺷﯽ ، ﺳﺮﺳﻮﺯﻥ ﺫﻭﻗﯽ .ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ .ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ .*****ﻭ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﺰﺩﯾﻜﯽ ﺍﺳﺖ :ﻻﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﻫﺎ ، ﭘﺎﯼ ﺁﻥ ﻛﺎﺝ ﺑﻠﻨﺪ.ﺭﻭﯼ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺁﺏ ، ﺭﻭﯼ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮔﯿﺎﻩ .*****ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ .ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻡ ﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ .ﺟﺎﻧﻤﺎﺯﻡ ﭼﺸﻤﻪ ، ﻣﻬﺮﻡ ﻧﻮﺭ .ﺩﺷﺖ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﻣﻦ .ﻣﻦ ﻭﺿﻮ ﺑﺎ ﺗﭙﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎﻩ ، ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩﻃﯿﻒ .ﺳﻨﮓ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ :ﻫﻤﻪ ﺫﺭﺍﺕ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﻣﺘﺒﻠﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢﻛﻪ ﺍﺫﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ، ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺳﺮﻭﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ ، ﭘﯽ )) ﺗﻜﺒﯿﺮﺓ ﺍﻻﺣﺮﺍﻡ ((ﻋﻠﻒ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢﭘﯽ )) ﻗﺪ ﻗﺎﻣﺖ (( ﻣﻮﺝ .****

hi dear thanks for being my friend!

ﺯﺍﻥ ﯾـــﺎﺭ ﺩﻟﻨـــﻮﺍﺯﻡﺷـﮑـﺮﯾـﺴـــﺖ ﺑــﺎ ﺷﮑــﺎﯾـﺖ ﮔـﺮﻧـﮑﺘــﻪ ﺩﺍﻥ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺸﻨــﻮ ﺗـﻮ ﺍﯾـﻦﺣﮑـﺎﯾـﺖ ﺑــﯽ ﻣــﺰﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨـﺖﻫـــﺮ ﺧـﺪﻣﺘـﯽ ﮐﻪ ﮐـﺮﺩﻡ ﯾـــﺎﺭﺏﻣﺒـــﺎﺩﮐـﺲ ﺭﺍ ﻣﺨــﺪﻭﻡﺑﯽﻋـﻨــﺎﯾﺖ ﺭﻧــﺪﺍﻥﺗﺸﻨـﻪ ﻟﺐﺭﺍﺁﺑـﯽﻧﻤـﯽﺩﻫــﺪﮐــﺲ ﮔــﻮﯾﯽ ﻭﻟﯽﺷﻨــﺎﺳـﺎﻥ ﺭﻓـﺘـﻨــﺪ ﺍﺯ ﺍﯾــﻦ ﻭﻻﯾــﺖﺩﺭ ﺯﻟﻒ ﭼـﻮﻥ ﮐﻤﻨــﺪﺵ ﺍﯼ ﺩﻝﻣـﭙـﯿــﭻ ﮐـﺎﻥ ﺟـﺎ ﺳـﺮﻫـﺎ ﺑـﺮﯾــﺪﻩﺑﯿـﻨـﯽ ﺑﯽ ﺟــﺮﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺟﻨــﺎﯾـﺖﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﻭﻣﯽﭘﺴﻨﺪﯼ ﺟــﺎﻧـﺎﺭﻭﺍﻧﺒــﺎﺷــﺪﺧــﻮﻥﺭﯾـــﺰﺭﺍﺣﻤــﺎﯾﺖ ﺩﺭ ﺍﯾـﻦ ﺷـﺐﺳﯿــﺎﻫـﻢ ﮔـﻢ ﮔـﺸـﺖ ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺼﻮﺩﺍﺯ ﮔـﻮﺷــﻪﺍﯼ ﺑــﺮﻭﻥ ﺁﯼﺍﯼﮐــﻮﮐـﺐ ﻫــﺪﺍﯾــﺖ ﺍﺯ ﻫــﺮﻃــﺮﻑﮐــﻪ ﺭﻓﺘــﻢ ﺟــﺰ ﻭﺣﺸﺘـﻢﻧﯿﻔﺰﻭﺩ ﺯﻧــﻬﺎﺭ ﺍﺯﺍﯾــﻦﺑﯿــﺎﺑـﺎﻥﻭﯾـﻦﺭﺍﻩﺑﯽﻧﻬــﺎﯾـﺖ ﺍﯼ ﺁﻓﺘــﺎﺏﺧــﻮﺑــﺎﻥﻣﯽﺟــﻮﺷـــﺪ ﺍﻧــﺪﺭﻭﻧــﻢﯾـﮏ ﺳــﺎﻋﺘــﻢ ﺑــﮕﻨـﺠـــﺎﻥ ﺩﺭﺳــﺎﯾﻪ ﻋﻨــﺎﯾـﺖ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻧﻬـــﺎﯾﺖﺻــﻮﺭﺕ ﮐﺠــﺎ ﺗـــﻮﺍﻥ ﺑﺴـﺖ ﮐـﺶﺻﺪ ﻫــﺰﺍﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﯿــﺶ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺑــﺪﺍﯾﺖ ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﺑـــﺮﺩﯼ ﺁﺑـــﻢﺭﻭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺕ ﻧـﺘــﺎﺑــﻢ ﺟــﻮﺭ ﺍﺯﺣﺒـﯿـﺐ ﺧﻮﺷﺘــﺮ ﮐــﺰ ﻣــﺪﻋﯽﺭﻋﺎﯾـﺖ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﯾـﺎﺩ ﺍﺭﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﺣـﺎﻓﻆﻗــﺮﺁﻥﺯﺑــﺮﺑـﺨـﻮﺍﻧـﯽﺩﺭ ﭼــﺎﺭﺩﻩﺭﻭﺍﯾﺖ

============ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻧﺸﺪﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﻗﺎﯾﻖ ﻧﺸﺪﯼ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪﯼ ﺯﺭﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪﻟﺒﺮﯾﺰ ﺣﻘﺎﯾﻖﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺩﺭﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻠﺦ ﻋﺎﺷﻖﻧﺸﺪﯼ ﻭﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰﺑﻬﺎﺭﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

تاحالابه رابطه ی دو تاچشم دقت کردی؟ باهم باز می شن باهم بسته می شن و باهم میخندن_باهم می چرخن.جالب اینجاس که هیچکدوم هم اون یکی رو نمی بینه،دوستی یعنی این!!!

سلام دوستان نام این شخص جمال حمیدی فرزند لفته متولد 1351 شاغل در شرکت حفاری اهواز که با اکانتهای andam80 virangar jamalbedvi در این سایت چت می کند و دارای سه فرزند می باشد از سوی دادگاه ارشاد تهران تحت تعغیب می باشد .
هرکس از وی نشانی دارد ویا اطلاعاتی دارد لطفا به virangar2 و یا با دادگاه ارشاد و پرونده رمالگری (دعا نویسی)جمال بدوی تماس گرفته و یا با شماره تلفن 09351251294 وکیل پرونده تماس حاصل نمایید .
ضمنا این شخص همراه یک زن بدکاره انجام به این کار می کنند .
زنهای شوهردار و دختران را توسط رمال گری اغفال کرده و با گرفتن عکس از این زنها سوئ استفاده می کنند.
شماره تلفنهای این اشخاص به شرح زیر است
09168660663 09163151342 09371805179
ضمنا این اشخاص متواری می باشند.هرکس به هر نوعی با این ها در ارتباط باشد شریک جرم بوده و از سوی دادگاه ارشاد مورد پی گیری میباشند

جواب

ur wlc

ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯾﺖ ﺍﯼﮔﻞ،ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﻧﺪﺍﺭﺩﺑﺎ ﻟﻌﻠﺖ ﺁﺏ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺁﺑﯽ ﺑﻪ ﺟﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﺯﻋﺸﻖﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮔﻔﺘﮕﻮﺋﯽ ﺍﺳﺖﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺩﺍﺭﺩ ﻣﺘﺎﻉ ﻋﻔﺖ ﺍﺯ ﭼﺎﺭ ﺳﻮ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﺩﻓﺮﻭﺷﯽ ﺍﯾﻦ ﭼﺎﺭ ﺳﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺟﺰ ﻭﺻﻒ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﺖ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻧﮕﻮﯾﻢﺭﻭ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮔﻞ ﭘﺸﺖ ﻭﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﮔﺮ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻﻠﺶ ﭘﯿﺮﻡ ﮐﻨﺪ ﻣﮑﻦ ﻋﯿﺐﻋﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩﺑﺮﻓﺮﻭﺯﺩﺭﺥ ﺑﺮﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﺳﻮﺯﻥ ﺯ ﺗﯿﺮ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻭﺯ ﺗﺎﺭ ﺯﻟﻒ ﻧﺦ ﮐﻦﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﺧﻨﻪﯼ ﺩﻝ ﺗﺎﺏ ﺭﻓﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﻭ ﺻﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦﻧﺪﺍﺭﻡﻣﻦ ﻭﺻﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻗﺼﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﺪﺍﺭﺩﺑﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺑﯿﺪﻝ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺍﻧﯽﺍﺳﺖﭼﺸﻤﺶ ﻣﮕﺮ ﺣﺮﯾﻔﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺭ ﺳﺒﻮﻧﺪﺍﺭﺩ

ﺷﻘﺎﯾﻖ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﻡ، ﻧﻪﺗﺒﺪﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺧﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺣﺪﯾﺚﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﮔﻠﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﺎﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰﻧﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭﻋﻄﺶ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺸﻨﻪﻭﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺗﻨﻢ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﯽ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﺯ ﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﯾﮑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺧﺎﺭﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭘﯿﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍﺑﻮﺩ ﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺳﺨﺖﺷﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻥﺩﻟﺒﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ-ﺍﻣﺎ- ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪﺵ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺁﺭﺩ ﺍﺯﺁﻥ ﻧﻮﻋﯽﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻭﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﺵ ﺁﻧﺪﻡﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﮔﻔﺖﺑﺴﯽ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﯽ ﺻﺤﺮﺍﯼﺳﻮﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻠﺶ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻡﻫﻢ ﻧﯿﺎﺳﻮﺩﻩ، ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺯﺧﺎﮐﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯﭼﻨﺪﯼ ﻫﻮﺍ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﺭﮤ ﺁﺗﺶ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡﺭﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﻭﻝﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﺮﺍﮐﻪ ﺁﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﺎﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮﮔﻞ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺳﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼﺩﻟﺒﺮﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﮐﻪﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ!ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺖ ﺍﻭﺑﻮﺩﻡ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻮ ؟ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺁﺏ،ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻮ ؟ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺧﻢﺷﺪ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺮ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺷﺪ ﺩﻟﺶ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﺎﺗﻢﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﺮﺩ- ﺁﻧﮕﻪ- ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﺎﺷﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍﯾﯽ ﺯﻫﻢ ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺯﻫﻢﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺍﻣﺎ ! ﺁﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﮔﻮﯾﯽﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺮﻭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﺟﺎﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ؟ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺏ، ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ "ﺑﻤﺎﻥ ﺍﯼﮔﻞ" ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎﺝ ﺳﺮﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﻡﻫﺴﺘﯽ "ﺑﻤﺎﻥ ﺍﯼ ﮔﻞ" ﻭﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻧﺸﺎﻥﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺷﺪ ﮔﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖﺷﺪ

، ﻣﺮﺍ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻔﺎﯾﺖ ﮔﺮﮐﺸﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻠﻖﮔﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺣﺪﯾﺚ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻦﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺗﻨﮕﻢ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺯﺧﻢﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮﺟﮕﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺟﮕﺮ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖﮔﺮ ﺧﻮﻧﻢ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻪﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻣﺮﺍ ﻻﯾﻖ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺪﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻣﺪﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﺮﺍﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ

ﺩﺭ ﻭﺻﻞ ﻫﻢ ﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻢﻋﺎﺷﻖ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺁﺏ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻮ ﻧﻤﯽﺭﻭﺩﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺸﻢﺩﯾﺸﺐ ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﻧﺎﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﺑﺎﺯﺻﺒﺤﺴﺖ ﻭ ﺳﯿﻞ ﺍﺷﮏ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺴﺘﻪﺑﺎﻟﺸﻢﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺷﻤﻊ ﻧﯿﺴﺖﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ ﻭ ﺧﻮﺷﻢﺧﻠﻘﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺭﺩ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﮎ ﻧﯿﺴﺖﺷﺎﻫﺪ ﺷﻮ ﺍﯼ ﺷﺮﺍﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﺑﯽﻏﺸﻢﺑﺎﻭﺭ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﻃﻌﻨﻪﯼ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺟﺰ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺸﻮﺷﻢﺳﺮﻭﯼ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎ ﮐﺲ ﻓﺮﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﻃﺒﻊ ﺳﺮﮐﺸﻢﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺳﺮ ﻏﻤﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻥﻟﺐ ﻣﯿﮕﺰﺩ ﭼﻮ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﺸﻢﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻮ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺘﺎﺏﺍﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻟﮑﺶ ﻭ ﻣﺎﻩ ﭘﺮﯼﻭﺷﻢﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺑﻨﻪ ﺑﻨﻮﺍﺯﺵ ﺩﻣﯽ ﭼﻮﻧﯽﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﯼ ﻧﻮﺍﯼ ﻏﺰﻟﻬﺎﯼ ﺩﻟﮑﺸﻢﺳﺎﺯ ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﺒﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺗﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﯽﮐﺸﻢ

ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺅﯾﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯿﻬﺎﺳﺖﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﻴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖﺧﺎﻣﻮﺷﯿﻬﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻠﻬﺎﯼﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﯾﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:”ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺐﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭ،ﺳﺤﺮﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ“ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﺩﺭﺻﺒﺤﺪﻣﺎﻥ ﺩﺍﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺮﻣﻦﺧﻮﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﭼﯿﻨﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺁﺑﯽ ﭘﺮﻣﺮﻏﺎﻥ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺁﺑﯽ ﺳﺖ ﺩﯾﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪﯼ ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺗﻮﺻﺒﺢ ﺻﺎﺩﻕ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺗﻮﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻣﻨﯽ ﺗﻮ ﮔﻞ ﯾﺎﺳﻤﻨﯽ ﺗﻮﭼﻨﺎﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﺎﮎ ﺳﺤﺮﯼ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥﭘﺎﮐﺘﺮﯼ ﺗﻮ ﺑﻬﺎﺭﯼ؟ ﻧﻪ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭﺍﻡ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻫﻮﺱ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖﺍﯼ ﺑﻬﯿﻦ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺳﺒﺰﯼﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﭘﻠﮏ ﺑﮕﺸﺎ ﮐﻪﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﺑﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺰﺭﻉ ﺳﺒﺰﺗﻤﻨﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﯼ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺳﺒﺰ ﺩﺭ ﻣﻦﺍﯾﻦ ﺳﺒﺰﯼ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯﺗﻮ ﻭ ﻣﺮﮔﻢ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ ﺳﯿﻞ ﺳﯿﺎﻝ ﻧﮕﺎﻩﺳﺒﺰﺕ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪﮐﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺎﻭﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﯿﺎﻝﺍﻧﮕﯿﺰﺕ ﻣﻌﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺗﺒﺎﻩﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺁﻩﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ ﺍﻡ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻥ ﮔﻮﻫﺮﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺩﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺸﺘﺎﺑﻢ؟ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﺼﻴﺪﻩﺁﺑﯽ ﺧﮑﺴﺘﺮﯼ ﺳﯿﺎﻩ

#اندوه که خورشید شدی تنگ غروب*افسوس که مهتاب شدی وقت سحر*گفتی چو خورشید زنم سوی تو پر*چون ماه شبی میکنم از پنجره سر*راز این گفته فقط باد صبا می داند*دارمت دوست به قدری که خدا می داند*

*زندگی عشق است.عشق افسانه نیست.آن که عشق را آفرید دیوانه نیست.عشق آن نیست که کنارش باشی.عشق آن است که به یادش باشی.*